Fìat abarrada a sola.

Di andat a si setzi in s’oru de s’arriu, in ora ‘e scurigai, po castiai su celu e is arreluxus suus in s’akua, su scurigadroxu, is nuis.

Si nd’aturat ingunis, pensamentosa, sa castiada sua parìat perdendisi’ atesu.

In cumentzu nci fìanta s’arriu e sa baddi sceti.

Is janas de s’arriu Temu fìanta fèminas de carìnniu, speddiosas de oferri sa sorti insoru de no morri mai po unu bisu de carìnnius.

Una santzainedda de follas de oru e de prata allionjat is orus de cuss’arriu.

Ìat caminau meda e fìat cansada.

Cun is cambas pinnicadas in is bratzus, intendìat tot’in d-unu su cansàntziu de totu cussus annus arruendiddi a pitzus.

Fìat issa, sa Jana de s’arriu Temu, sa sola abarrada de sa genia sua, castiadora de is arregordus, de is alasenas de s’arriu.

Is pilus lisus e longus, su corpus fini, bistìat unu bistiri lèbiu ki d’arruìat a is peis. Scurtza, caminat in s’oru de s’arriu, is arregordus atraessendiddi sa conca.

Torrat a pensai a is sorris, a su tempus passau baddendi e abrodendi.

Intramanta santzaineddas de seda po si santziai de scurigadroxu finas a mesunoti, candu a s’acabada s’acorranta po is ballus a sut’’e sa luna.

Fìanta fèminas lìberas, dromìanta a pitzus de follas de linu cosias in mesu de sa fronja de is matas in is notis de istadi, e de ierru, in is domus callentis de lana e de perda.

Abrodanta ecisus (mainas) de stima, is bisus insoru, e a scurigadroxu, santziendisi’ in sa santzainedda de s’arriu, lassanta ki su bentu traghèssit atesu cussas arrandas, ki lèbias ke follas faìanta biaxis longus, arrimadas in s’akua de su Temu, e a pustis in sa de su mari, atesu, atesu…

Unu mericeddu, ki si fìat sbeliendi unu pagu in sa santzainedda, ìat biu unu jòvunu piscadori cosendi is arretzas.

Cuss’abrodau si fìat imprentau in su coru suu.

Is manus suas fìanta cantendi, d’arregordat aici.

Is mericeddus passaus santziendisi’ a sut’’e sa luna.

Sa stima insoru.

Sa morti sua tot’in d-unu.

Fìat pronta a lassai su de no morri mai in nòmini de cudda stima po sempri, ma issu totu in d-unu fìat mortu po una maladia. Ìat derramau làgrimas de feli e dolu po tempus meda.

A pustis una di’, ki fìat abrodendi, si fìat arregordada candu ajudat s’amorau suu a cosiri is arretzas po sa pisca. Is manus suas ìanta torrau a fai cussu ballu. Casi ken’’e si nd’acatai si fìat agatada in farda un’arranda de bellesa apretziada e stravanada. Cuss’arranda ìat pigau su coru de is sorris ki d’ìanta postu unu nòmini: filiana (filu de jana).

Abrodanta ecisus (mainas) de stima, is bisus insoru, e a scurigadroxu, santziendisi’ in sa santzainedda de s’arriu, lassanta ki su bentu traghèssit atesu cussas arrandas, ki lèbias ke follas faìanta biaxis longus, arrimadas in s’akua de su Temu, e a pustis in sa de su mari, atesu, atesu…

Fìat stètiu aici ki cun su tempus is ecisus (mainas) insoru, infertus (infertas) in telas abrodadas, ìant incabitzau. Ìanta pigau su coru de is amoraus insoru.

Is janixeddas de arriu ìanta sçoberau sa vida de s’òmini po essi stimadas.

Ìanta tentu fillus e nebodis, e torra e torra, finas a candu ndi fìat abarrada una sceti, sa Jana de s’arriu Temu.

Fìat nasça sa tzitadi de Bosa.

Su filiana (filu de jana) si fìat spainau e is mamas d’ìanta passau a is fillas.

Nisçunus si d’ìat scaresçu.

Nato a Cagliari nel 1951, Antonio Lepori, professore di filosofia in pensione, è considerato il massimo esperto della variante campidanese della lingua sarda. È autore di numerose pubblicazioni, tra cui il “Dizionario italiano-sardo campidanese”, la Gramàtiga sarda po is campidanesus e la Stòria lestra de sa literadura sarda. Grazie a quelli come lui, il sardo è uscito da secoli di sudditanza verso le lingue dei dominatori per diventare una vera e propria lingua letteraria.